(٢) نزد شعراء عبارتست از آنكه در تركيب معني انگيزد كه در يك بيت تمام نشود بضرورت در بيت دوم تمام كند پس سياق تركيب چنان آرد كه بيت اوّل موقوف ماند وبيت دوم حامل گردد مثاله. هيچ داني چرا است چرخ بگشت هيچ داني چرا زمين است بجا او بقدر تو ديد گشت سرش قدرتت اين بديد ماند بجا (٣) نزدشان آنست كه حامل ناخوانده ونانوشته معلوم گردد مثاله. در حسن ترا كسي نماند الا خورشيد كه صبح بيرون آيد تا خدمت كند وپاي تو بوسد اما (بيني) تو به سوى او چوما بنده ما همه مصراعها موقوف اند وحامل مصراع اخيرنا نوشته معلوم ميگردد وان بيني است كذا في جامع الصنائع. (٤) (أي المنسوبة إلى الحب بالضم) (+ م).