زليخا عشق را پوشيده مى داشت ... بسينه تخم را پوشيده ميكاشت
ولى سر ميزد آن هر دم ز جايى ... همى كرد از برون نشو ونمايى
خوشست از بخردان اين نكته كفتن ... كه مشك عشق را نتوان نهفتن
اگر بر مشك كر در پرده صد توى ... كند غمازى از صد پرده اش بوى
وقد كان خطبها ملوك الأطراف فابت إلا عزيز مصر فجهزها أبوها بما لا يحصى من العبيد والجواري والأموال وأرسلها مع حواشيه الى جانب مصر فاستقبلها العزيز بجمع كثير فى زينة عظيمة فلما رأته زليخا علمت انه ليس الذي رأته فى المنام فاخذت تبكى وتتحسر على ما فات من المطلوب
نه آنست آنكه من در خواب ديدم ... بجست وجويش اين محنت كشيدم
خدا را اى فلك بر من ببخشاى ... بر روى من درى از مهر بگشاى
مسوز از غم من بي دست و پارا ... مده بر كنج من اين اژدها را
فسمعت من الهاتف لا تحزنى يا زليخا فان مقصودك انما يحصل بواسطة هذا
زليخا چون زغيب اين مژده بشنود ... بشكرانه سر خود بر زمين سود
ثم لما دخلوا مصرا نزلوا زليخا فى دار العزيز بالعز والاحترام وهى فى نفسها على الفراق والآلام
بظاهر با همه كفت وشنو داشت ... ولى دل جاى ديكر در كرو داشت
نهى صد دسته ريحان پيش بلبل ... نخواهد خاطرش جز نكهت كل
وكانت هذه الحال سنين وبقيت بكرا لان العزيز كان عنينا لا يقدر على المواقعة
بيا جامى كه همت بر كماريم ... ز كنعان ماه كنعانرا برآريم
زليخا با دل اميد وارست ... نظر بر شاهراه انتظارست
فكان ما كان من حسد الاخوان ووصول يوسف الى مصر بالعبودية فلما رأته زليخا علمت انه الذي رأته فى المنام وقالت
بخوابم روى زيبا وى نمودست ... شكيب از جان شيداوى ربودست
درين كشور ز سودايش فتادم ... بدين شهر از تمنايش فتادم
[چون يوسف بخانه عزيز در آمد سلطان عشق رخت بخانه زليخا فرستاد ولشكر حسنش متاع صبر وسكون او را بيغما داد]
زليخا چون برويش ديده بگشاد ... بيك ديدارش افتاد آنچهـ افتاد
ز حسن صورت ولطف شمائل ... اسيرش شد بيك دل نى بصد دل
بمعشوقان چويوسف كس نبوده ... جمالش از همه خوبان فزوده
نبود از عاشقان كس چون زليخا ... بعشق از جمله بود افزون زليخا
ز طفلى تا به پير عشق ورزيد ... بشاهى واسيرى عشق ورزيد
[بعد از آنكه عشق بغايت كشيد وشوق بنهايت انجاميد صورت حال بميان آورد با يوسف]
